امروزه جهت استحکام بخشی سطح نقاشی روی چوب در سقف خانه های قاجاری در شیراز بیشتر از استحکام‌بخش‌ها و پوشش‌های پلیمری اکریلیکی همچون پلی متیل متاکریلات استفاده می شود. رطوبت حاصل از حلال آب موجود در امولسیون‌های این چسب، برای تکیه گاه چوبی و تکنیک تمپرای نقاشی های این دوره آسیب هایی از جمله چروک شدن و خزش لایه رنگ و آسیب های رطوبتی در چوب را به همراه دارد. بنابراین نیاز به استفاده از یک ماده مناسب تر جهت استحکام بخشی این گونه آثار وجود دارد. در این پژوهش پلی وینیل بوتیرال جهت استحکام بخشی سطح این نقاشی ها مورد ارزیابی قرار گرفت. این پژوهش با استفاده از مطالعه کتابخانه ای، بررسی های میدانی و مطالعات آزمایشگاهی به همراه تجزیه و تحلیل کمی و کیفی صورت گرفت. حلال مورد استفاده برای این استحکام بخش، اتانول بود. سرعت تبخیر حلال آن نسبت به آب بیشتر است و از طرفی دارای عمق نفوذ و خاصیت برگشت پذیری مناسبی نسبت به چسب های اکریلیکی است. برای نمونه سازی از نمونه-های مطالعاتی به دست آمده از خانه زینت الملک استفاده شد. تأثیرات تیمار پلی وینیل بوتیرال با غلظت‌های 1، 3 و 5% و مخلوط 1/5، 1/5% پلی وینیل بوتیرال و پارالوئیدB-72  در اتانول بر روی سطح نقاشی های قاجاری جهت استحکام بخشی در قبل و بعد از پیرسازی تسریعی مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی جهت سنجش میزان عمق نفوذ و جذب خالص و ناخالص تیمار، pH متری (روش Sithole) و رنگ سنجی، سختی سنجی، طیف سنجی مادون قرمز و ارزیابی با میکروسکوپ الکترونی روبشی انجام گرفت. طبق نتایج حاصل از آزمایشات، تیمار پلی وینیل بوتیرال می تواند به عنوان یک استحکام بخش مناسب جهت حفظ و نگهداری سطح نقاشی با تکنیک تمپرا بر روی تکیه گاه چوبی استفاده شود.