نمک و رطوبت در دیوارهای بناهای تاریخی می‌تواند مسبب آسیب های جدی گردند. حضور نمک‌های محلول، در خلل و فرج مصالح ساختمانی از مشکلات اصلی و عمده‌ی حفاظت است. حملات نمک و افزایش رطوبت تهدیدی برای مصالح ساختمانی و بناهای تاریخی، به خصوص دیوارهای باربر از جنس سنگ، خشت، آجر و ملات به حساب می‌آید که در وهله‌ی اول باعث بدمنظر شدن فضای داخلی و خارجی آنها می‌گردد و درصورتی‌که بدون درمان رها شود، ممکن است ساختار آن‌ها را تخریب نماید. در حقیقت تبلور، یک عارضه‌ی مخرب است که اغلب بر روی سطوح یا زیر لایه‌های سطحی ظاهر شده و عدم چسبندگی، ورقه ورقه شدن، پوسته شدن و طبله کردن را به همراه دارد. البته مصالحی که در معرض حمله‌ی نمک قرار گرفته‌ است، به دلیل ساختار شیمیایی نمک‌های مختلف، تحت تأثیر افزایش رطوبت نیز هستند. معمولاً تمامی آب‌هایی که در درون مواد و مصالح بناها حضور دارد، مقدار متغیری از نمک های محلول را دارا هستند؛ اما همه‌ی نمک‌ها منجر به آسیب نمی‌شود و فرایند آسیب به میزان انحلال‌پذیری، جذب رطوبت هوا، حرکت و پویایی نمک و میزان آبگیری بلورهای آن بستگی دارد. نگهداری و مراقبت از آثار و بناهای تاریخی در برابر شوره‌زنی و گسترش نمک‌ها و تحقق حفاظت پیشگیرانه، مستلزم رفتارشناسی فیزیکی و شیمیایی نمک‌های مختلف است. بر همین اساس این پژوهش سعی دارد با مطالعه بر روی ساختار و منشأ نمک‌های شایع در بناهای تاریخی، متداول‌ترین تخریب‌های حاصل از حضور این عوامل آسیب‌رسان را بررسی نماید. ضرورت توجه جدی به موضوع فوق، تأثیر مستقیمی در انتخاب بهترین رویکرد در جهت مدیریت و کنترل پدیده‌ی شوره‌زنی و کاهش روند فرسایشی ناشی از نمک‌های محلول در آثار و بناهای تاریخی خواهد داشت.