مطالعه میراث فرهنگی، علمی با حوزه‌ای گسترده و میان‌رشته‌ای است که به مطالعه و شناخت مواد، روش‌ها، آسیب‌ها و حفظ و نگهداری میراث فرهنگی اختصاص دارد. این حوزه، طیف گسترده‌ای از موضوعات را دربر می‌گیرد و بر بررسی مواد پیچیده و ناهمگن تمرکز دارد—از جمله منسوجات، نقاشی‌ها، بناها و نیز بقایای انسانی و فسیلی—که همگی در کنار هم به بازسازی گذشته کمک کرده و درک ما را از تاریخ تا ژرفای زمان گسترش می‌دهند. در حقیقت، تمامی مواد در گذر زمان تحت تأثیر عوامل محیطی قرار می‌گیرند و برهم‌کنش آن‌ها با محیط می‌تواند باعث تغییراتی ناشی از فرآیندهای شیمیایی، فیزیکی و زیستی شود. در این میان، مواد آلی موجود در این آثار—به‌ویژه ترکیبات پروتئینی—نقشی کلیدی ایفا می‌کنند. در باستان‌شناسی پیش از تاریخ و دوران زمین‌شناسی، پروتئین‌ها اطلاعات ارزشمندی درباره رژیم‌های غذایی گذشته، وضعیت‌ سلامتی و حتی سازگاری‌های تکاملی ارائه می‌دهند. در زمینه آثار هنری، مطالعه پروتئین‌ها می‌تواند دیدگاه‌های ارزشمندی درباره تولید و ساخت و بازسازی آثار تاریخی ارائه دهد. به‌علاوه، توانایی آن را دارد که سرنخ‌هایی در اختیار بگذارد تا به درک بهتر شیوه‌های فرهنگی گذشته کمک کند. با توجه به غلظت پایین این ترکیبات، تعامل آن‌ها با بخش‌های معدنی و همچنین فرایندهای تخریب مداوم، توسعه روش‌هایی که هم به حفظ بهتر نمونه‌ها کمک کند و از طرفی دیگر درک عمیق‌تری از سازوکارهای تخریب ارائه دهد، امری ضروری است. چنین مطالعه‌هایی، پایه‌ای برای پیشرفت علم حفاظت میراث فرهنگی به‌شمار می‌روند و نقش مهمی در تضمین طول عمر و حفظ یکپارچگی آثار باستانی ایفا می‌کنند. هدف این پژوهش، ارائه مروری مختصر بر ضرورت مطالعه مواد پروتئینی تاریخی و بررسی رویکردهای نوین در بازیابی، شناسایی و تحلیل این ترکیبات است. این مطالعه می‌کوشد جایگاه پروتئین‌ها را به‌عنوان منابع اطلاعاتی ارزشمند در حوزه‌های باستان‌شناسی، هنر و زیست‌میراث (زمین‌شناسی) برجسته سازد.