بخش عظیمی از میراث معماری ایران از دوران پیش از اسلام تا دوره معاصر از جمله محوطه‌های باستانی، بافت‌های تاریخی شهری و روستایی تا تک بناهای ارزشمند دوران مختلف تاریخ، از خشت و گل است و به دلیل ماهیت آسیب‌پذیر این مصالح باگذشت زمان و به‌روزشدن تکنولوژی، ضرورت حفاظت، مرمت، نگهداری و مقاوم‌سازی در برابر عوامل آسیب‌رسان احساس می‌گردد. از طرفی  قلعه تاریخی مورچه‌خورت به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین سازه‌های خشتی در اصفهان است که به دلیل عدم اطمینان از سکونت و حفظ جان، امروزه متروکه و خالی از سکنه مانده است. بنابراین این پژوهش درجهت ارتقای قابلیت کارکردی مصالح از طریق مقاوم‌سازی خشت‌های به‌کاررفته در قلعه مورچه‌خورت در برابر رطوبت با استفاده از تکنیک‌های نوین گام برمی‌دارد و به دنبال پاسخ به این  است: چه تکنیک‌های نوینی برای ارتقای قابلیت کارکردی خشت جهت مقاوم‌سازی ساختارهای گلین در مقابل رطوبت کارایی بیشتری دارد؟ این پژوهش از نظر هدف یک پژوهش کاربردی است که به دنبال سنجش تکنیک‌های نوین در جهت استحکام‌بخشی سازه‌های گلین در برابر رطوبت است و روش گردآوری اطلاعات به‌صورت میدانی، کتابخانه‌ای و داده‌های آزمایشگاهی صورت می‌پذیرد. در نتیجه، این پژوهش باتوجه‌به تکنیک‌های نوین به کار گرفته شده در بهبود کیفیت مصالح در برابر رطوبت نشان داد که در میان نمونه‌های تولیدی با استفاده از تکنیک‌های نوین کد D با ترکیب خاک + کاه (خشت پایه)+ محلول امولسیون سینتتیک، بالاترین درصد مقاومت در برابر آزمایش مقامت فشاری و درصد رطوبت‌پذیری نسبت به خشت اولیه را دارد و باتوجه‌به وزن کم این نمونه تولید شده در حدوداً 0.818 کیلوگرم و ابعاد 5*10*10 سانتیمتر، نسبت به خشت اولیه به این ابعاد با وزن حدود 1500 کیلوگرم در برابر رطوبت بیشترین مقاومت را دارا می‌باشد.