یکی از مهم‌ترین آسیب‌های وارده به برنزهای تاریخی، بیماری برنز است. بی‌توجهی به آثار مفرغی که دچار بیماری برنز شده‌اند، باعث تخریب و نابودی شی برنزی می‌شود. از این‌رو در بحث حفاظت از آثار برنزی، راهکارهای بسیاری ارائه شده است. با اینحال این روش‌ها به مرور دچار آسیب بیشتر به این اشیا شده و یا به دلیل هزینه بسیار بالا، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. یکی از مهم‌ترین روش‌هایی که برای درمان بیماری برنز ارائه شده است، استفاده از بازدارنده‌های خوردگی است. اما با توجه به سمیت و سرطان‌زا بودن این مواد، می‌توان با جایگزین کردن مواد طبیعی، تا حدودی بر این مشکل فایق آمد. هدف از این مقاله، امکان‌سنجی استفاده از بازدارنده‌های دوستدار محیط زیست شامل شیره انجیر سفید (Fisuse Caric) و عسل طبیعی به‌صورت هم‌افزا بر روی آلیاژی با ترکیب Cu-10Sn در حضور محیط خورنده سدیم کلرید 5/0 مولار است.‌ با توجه به بررسی‌های انجام شده با دستگاه پتانسیومتری، نرخ خوردگی در زمان استفاده از این بازدارنده‌ها به‌صورت هم‌افزا در غلظت ppm1800، برابر با 6/14 است که قدرت بازدارندگی 50 درصد را نشان می‌دهد و دارای بازدارندگی از نوع پلاریزاسیون آندی است. در روش کاهش وزن نیز قدرت بازدارندگی در هفته چهارم در حضور محیط خورنده، 50 درصد گزارش شده است. در بررسی‌های SEM-EDX، مقدار محصولات خوردگی کلریدی کاهش یافته است، اما مهمترین عاملی که در تصاویر میکرسکوپ الکترونی روبشی مشاهده شده است، خوردگی حفره‌ای (Pitting Corrosion) و جدایش فازی شدید در زمینه این آلیاژهای شبه باستانی است.